Posts

Showing posts from April, 2020

आज्जी-आजोबांची डायरी: भाग १८

सिनियर केअर होममधल्या करोना स्टेटसविषयी, त्यांनी कसे सेफ्टी मेझर्स घेतलेले आहेत आणि घेत आहेत, याविषयी लिहिले आहेच, आज थोडे बाहेरच्या जगाविषयी लिहिते. खरं म्हणजे लॉकडाऊन सुरू व्हायच्या मोजून काही दिवस आधी माझा जॉब सुरू झालेला असल्याने तेच आता माझे जग झालेय. त्यामुळे बाहेरच्या जगाचे विशेष निरीक्षण आणि चिंतन माझ्याकडून घडलेले नाहीये. पण आता हा आठवडा घरी असल्याने त्याविषयी लिहिते. विकिपेडियावरील माहितीनुसार जर्मनीत करोनाचा प्रवेश २७ जानेवारी २०२० या दिवशी झाला असून आत्तापर्यंतच्या करोनाबाधित रुग्णांची संख्या साधारणपणे १ लाख ५५ हजार आहे. बऱ्या झालेल्या लोकांची संख्या साधारणपणे १ लाख ३३ हजार आहे. करोना बळींची संख्या ५ हजार ७६० आहे. मी राहते त्या जर्मनीतल्या हॅनोवर शहरात लॉकडाऊन सुरू झाल्यापासून सगळ्यात मोठा बदल घडला, तो रस्ते अचानकपणे ओस पडले. सिटी सेंटर, जे लोकांनी खचून भरलेले असायचे, तिथे चिटपाखरूही दिसेनासे झाले. मी स्वतः लॉकडाऊन काळात जॉब ते घर असे डोअर टू डोअर सोडता कुठेही गेलेले नाही, पण माझ्या ट्रॅमरूटवर हे सिटी सेंटर येत असल्याने झालेले बदल ताबडतोब नजरेस आले. लॉकडाऊन डिक्ल

आज्जी-आजोबांची डायरी: भाग १७

डियर ऑल, १६ दिवसांनंतर काल पहिल्यांदाच डायरी पाठवण्यात एका दिवसाचा ब्रेक झाला. त्याला कारणच तसं घडलंय. ह्या सोमवारी नेहमीप्रमाणे मी सिनियर केअर होममध्ये गेले. मंडे ब्लूज नेहमीप्रमाणे होतेच. विकेंडच्या रिलॅक्सेशन नंतर सोमवारी कामावर जातांना आलेला थकवा आणि कंटाळा अंगात होताच. तरीही गेले. करोनानिमित्ताने दररोज टेम्परेचर चेक केले जाते, ते केल्यावर नेहमी 35 ते 36℃ असलेल्या टेम्प्रेचरमध्ये एका डिग्रीने वाढ झालेली दिसली. हार्मोनल कारणानेही ही वाढ असू शकते, पण रिस्क नको, म्हणून बॉसने घरी जाऊन दिवसातून 3 वेळा टेम्प्रेचर चेक करत रहा आणि नेहमीच्या लेव्हलवर उद्या नाही आले तर फॅमिली डॉक्टरकडून सर्टिफिकेट घेऊन हा आठवडा घरी रहा, असे सांगितले. मंगळवारीही तेवढेच टेम्प्रेचर असल्याने डॉक्टरांकडे गेले, त्यांनी चेक करून सांगितले, काहीही झालेले नाही, कामाचा थकवा असू शकतो. थोडी विश्रांती घेऊन तुम्ही पुन्हा कामावर जाऊ शकता. डॉक्टरांनी सर्टिफिकेट दिले आणि आता मी लेकाबरोबर दिवसभर घरी आहे हा आठवडा आणि माझे लॉकडाऊन एन्जॉय करते आहे. कित्येक दिवसांनी माझे जुने आरामशीर, माझा कम्फर्टझोन असलेले रुटीन मला परत म

आज्जी-आजोबांची डायरी: भाग १६

सिनियर केअर होममधल्या एक आयसोलेटेड रूममधून समाधानाने बाहेर पडल्यावर एखाद्या गोष्टीला आपण फार घाबरत असतो पण प्रत्यक्षात केल्यावर 'अरे! हे तर काहीच विशेष नव्हते. उगाचच आपण इतके घाबरत होतो' , असेच वाटले मला. अर्थातच यात रिस्कही येतेच. पण डॉक्टर ती रोज घेतातच ना? शिवाय त्यांचे काम खरोखरच चॅलेंजिंग, स्किलचे आणि रिस्कचेही असते, त्याची तर माझ्या रूमव्हिजिटशी आणि लांबूनच दोन शब्द बोलण्याशी काहीही तुलना नाही होऊ शकत. त्या दिवशी रिस्क घेण्याचे मनावर घेतलेले असल्याने माझा तो विचार बदलण्याच्या आत मी दुसऱ्या आजोबांच्या खोलीतही सुरक्षिततेची सगळी तयारी करून गेले. तर ते जर्मन आजोबा इराणी आजोबांसारखे नव्हते. व्यवस्थित शुद्धीत होते. चांगल्या मनस्थितीत होते. त्यांचा एकच प्रॉब्लेम होता की त्यांना माझ्या तोंडावर मास्क असल्याने माझ्या ओठांची हालचाल दिसत नसल्याने मी बोलतेय, ते नीट समजत नव्हते. मी मोठ्याने बोलायचा प्रयत्न केला पण तरी त्यांना काही नीट कळलं नाही. जे काही थोडंफार समजलं, त्या माझ्या प्रश्नांची त्यांनी मला व्यवस्थित उत्तरं दिली. ह्या आजोबांची पत्नी काही वर्षांपूर्वी जिन्यावरून पडून मृत

आज्जी-आजोबांची डायरी: भाग १५

डियर ऑल, मी माझे अनुभव लिहायला सुरुवात केली, माझी व्यक्तीगत डायरी म्हणून! रोज घरी आईबाबांना फोन केला, तरीही तितकं बोलायला वेळ मिळत नाही. अनेक गोष्टी सांगायच्या राहून जातात. नीलचा जन्म झाल्यावर मी पूर्णवेळ घरीच होते. तो आता थोडा मोठा झाला आणि मला काही तास मोकळे मिळायला लागल्यावर, एखादा कोर्स करूया असं ठरवलं. आणि मनातही नसतांना मला जॉबच्या ऑफर्स यायला लागल्या... मी interview ला गेले आणि निवड झाली... इतकं एकामागुन एक घडलं सगळं की मला विचार करायलाही संधी नाही मिळाली... रोज बरीच धावपळ असते... घरचं, नीलचं सगळं आवरून ऑफिस गाठायचं, ऑफिसची चेकलिस्ट पूर्ण करायची आणि मग निघायचं...बराच डेटा मेंटेन करावा लागतो .. मी रुळतेय अजून. आत्ता फक्त एक महिना पूर्ण झालाय.. डायरी लिहायला घरी वेळ नाही मिळत म्हणून प्रवासात अर्ध्या तासात लिहिते. घरी गेले की घरची खूप कामं असतात. नीलला वेळ द्यायचा असतो. अजून लहान आहे तो. माझे अनुभव तुमच्या सगळ्यांशी शेअर केले की छान वाटतं. बरीच suggestions ही येतात, पण डियर फ्रेंड्स मला आत्ता माझ्या flow ने लिहिणंच शक्य आहे. तसा कमी वेळ मिळतो मला डायरी लिहायला. अनुभव लि

आज्जी-आजोबांची डायरी: भाग १४

(मला काही दिवसांपूर्वी दोन जणांनी ह्या आज्जी आजोबांचे खरे नाव सांगता येत नसेल तर काहीतरी काल्पनिक नाव दे, त्याने वाचायला मजा येईल, असे सांगितले होते, पण तसे केल्याने आणि मला त्यांची खरी नावं माहिती असल्याने माझा गोंधळ उडतो आणि मग माझा लिहिण्याचा फ्लो तुटतो, म्हणून मी हे करायला नकार दिला होता. आज पुन्हा एका वाचकाकडून तेच फार इन्सिस्ट करून सुचवले गेले, तेंव्हा मी एक आयडिया केली. आधी सगळा भाग लिहून घेऊन मग शेवटी प्रत्येकी एकेक काल्पनिक नाव ऍड केले आहे. आशा करते, सर्वांना हे लेखनशैलीतील बदल आवडतील.) तिसऱ्या आणि दुसऱ्या मजल्यावरच्या कॉर्नरच्या सकारात्मक आज्यांची आणि त्यांच्या मैत्रिणींची गोष्ट सांगितली आहेच, तर त्याच ओघात पहिल्या मजल्यावरच्या आज्जींची गोष्ट सांगून मग रूम शेअर करणाऱ्या दोन आजोबांची गोष्ट सांगते. रोजच्या कामाची सुरुवात करण्यापूर्वी आम्हाला- सर्व एम्प्लॉईजना इमेल चेक करणे कंपल्सरी असते. त्यातून कोण नवीन रेसिडेंट्स आले, त्यांचे नाव, रूम नंबर, कोण संस्था किंवा हे जगच सोडून गेले, कोण डिमेन्शिया वॉर्डमध्ये शिफ्ट केले गेले. आज काही मिटिंग्ज वगैरे असतील, कोणाचा वाढदिवस असेल आ

आज्जी-आजोबांची डायरी: भाग १३

कालच्या भागात सांगितलेल्या सुंदर कॉर्नरसाईडलाच पण दुसऱ्या मजल्यावरच्या एक आज्जी आणि त्यांच्या मैत्रिणीची गंमतीशीर गोष्ट आज सांगते. त्या कॉर्नरला राहणाऱ्या आज्जींशी माझं एकदाच बोलणं झालेलं होतं. त्या कायम फिरताना दिसतात, पण पॅसेजमधल्या कॉर्नरचेअरवर विशेष बसत नाहीत. एकदा मला त्या चेअरवर बसलेल्या दिसल्या. छान लाईट पर्पल कलरचा पुलोव्हर घातलेल्या, गळ्यात मोत्याची माळ आणि कानातही मोत्याचे कानातले. सुंदर, फ्रेश दिसत होत्या. अतिशय हसऱ्या आणि गोड आज्जी.. मी त्यांना विचारलं, "कशा आहात?" तर त्या म्हणाल्या, "मी ठिके, पण ही मोत्याची माळ मानेला काचते आहे." मी म्हणाले, "काढून ठेवा ना मग! मी करू का मदत काढायला?" तर त्या म्हणाल्या, "नको नको! माझे मिस्टर म्हणायचे, गळ्यात माळ नसेल, तर काहीच नाही घातलं, असं वाटतं.." (त्याचा मतितार्थ गळा ओकाबोका दिसतो, असा असावा, असं वाटतं.. ) थोडावेळ गप्पा मारल्यावर तिकडे एक केअर युनीटची मुलगी आली आणि आज्जींना भलत्याच नावाने हाक मारून त्यांच्या जवळ येऊन आपण कसं मांजराला कुरवाळतो, तसं करायला लागली. मला म्हणाली, "ह्या आज्

आज्जी-आजोबांची डायरी: भाग १२

आज्जी नं 1 गेल्या, त्या दिवशी सकाळी मी त्यांना भेटून झाल्यावर दुसऱ्या एका आज्जींना भेटले होते. ह्या त्याच आज्जी, ज्यांना उल्लेख मी मागच्या एका भागात केलेला आहे. ज्यांना पहिल्या भेटीत मी विचारले होते, "तुम्हाला इथे कसे वाटते?" ज्यावर त्यांचे उत्तर होते, "Wie ein urlaub" म्हणजेच "सुट्टीचा आस्वाद घेते आहे, असे फीलिंग" हया पॉझिटिवीटीने ओतप्रोत भरलेल्या आज्जींची रूम एका विशिष्ट कॉर्नरला येत असल्याने त्यांना आणि त्या बाजूला राहणाऱ्या प्रत्येक फ्लोअरवरच्या सर्वांना एक advantage आहे, तो म्हणजे बाहेर एक टेबल आणि दोन खुर्च्या ठेवलेल्या आहेत. तिथेच मागे पॅसेजची कॉर्नरची खिडकी आहे. तिथून ह्या सीझनमध्ये सकाळचं कोवळं ऊन येत असतं. त्यामुळे त्या कायम रूमबाहेरच्या खुर्चीवर बसून बाहेरचं दृश्य बघत बसलेल्या असत. मी व्यायाम म्हणून लिफ्टचा वापर न करता जिन्याने ये जा करत असतांना त्या मला येता जाता दिसायच्या. अचानक एक दिवस त्या काही दिवस बाहेर दिसेनाश्या झाल्या. म्हणून त्यांच्या रूमकडे बघितले, तर त्यावर 'आयसोलेटेड' चा बोर्ड चिटकवलेला होता. मी ऍडमिनिस्ट्रेशनच्या कलीगला

आज्जी-आजोबांची डायरी: भाग ११

आता मी पुढे काल घडलेला अतिशय गोड प्रसंग सांगणार आहे. आज्जी नं. 1 च्या मित्रपरिवाराला भेटल्यानंतर मग मी ज्यांचा उल्लेख पहिल्या भागात केलेला आहे, त्या लायब्रेरियन आज्जींकडे सहज चक्कर मारली. त्यांचे मिस्टर दुसऱ्या मजल्यावर आणि त्या तिसऱ्या, असे का? हे मागे विचारले असता ऍडमिनिस्ट्रेशनच्या कलीगने सांगितले होते की आजोबा बेड रीडन आहेत आणि सतत त्यांना डॉक्टर, नर्स व्हिजिट सुरू असतात, त्यात आज्जींना डिस्टर्ब होऊ शकते, म्हणून ते वेगवेगळ्या खोल्यांमध्ये आहेत. ह्या आज्जी स्वतःसुद्धा बेडवरच दिसल्या मागच्या भेटींमध्ये. मात्र त्या सावकाश आणि वॉकरच्या आधारे चालू शकतात. त्यांचं जेवण मात्र त्यांच्या खोलीत त्यांना मिळत असतं. काल भेटायला गेल्यावर, "मी तुम्हाला आठवतेय का?" विचारल्यावर आज्जी बेडशेजारच्या कॉर्नर टेबलवर ठेवलेली मासिकं, पेपर आणि पाकिटांचा गठ्ठा चाळायला लागल्या. त्यातून एक A-4 साईझचं पांढरं पाकीट बाहेर काढून त्यावर काहीतरी लिहिलेलं वाचू लागल्या. म्हणाल्या, "स की ना". मी जवळ जाऊन बघितलं, तर मीच मागच्या भेटीत तिथे मोठ्या अक्षरात लिहिलेलं होतं, "SAKINA". आज्जी

आज्जी-आजोबांची डायरी: भाग १०

थँक्यू डियर ऑल.. आता मी खूपच सावरले आहे. आजचा दिवसच तसा होता. अतिशय वेगवेगळ्या अनुभवांनी भरलेला.. माझा आणि आपल्या सर्वांचाच मूड लाईट आणि हॅपी व्हावा असा माझा आजचा दिवस फार सुंदर गेला. आज इतके अनुभव आलेले आहेत की किती लिहू आणि किती नको, असे मला झालेले आहे, पण रात्र थोडी आणि सोंगं फार, अशी माझी अवस्था झालेली आहे. आजचा लेख फार मोठा झाल्याने आणि ट्रॅमच्या प्रवासात संपू शकला नसल्याने घरी आल्यावर थोड्या थोड्या कामानंतर कन्टीन्यू केला आणि तरीही सगळ्या दिवसाचा वृत्तांत इच्छा असूनही पूर्ण करू शकलेले नाहीये. आज ऑफिसला गेल्या गेल्या कलीगने सांगितले की तुझ्या लाडक्या आज्जींचे 2 फ्रेंड्स ह्या बिल्डिंगमध्ये होते, ज्यांना त्यांच्या जाण्याचा खूप त्रास झालेला आहे. तू त्यांच्याशी बोलू शकतेस जाऊन. त्यांनी त्या दोघांची नावं सांगितली आणि ती नोट करून घेऊन मी त्यांना भेटायला निघाले. त्यातले एक होते त्यांचे शेजारी आजोबा, म्हणजे त्यांच्या समोरच्या रूममध्ये राहणारे आणि दुसऱ्या होत्या, एक आज्जी ज्या त्यांच्या मिस्टरांबरोबर इथे आहेत. आजोबांच्या खोलीकडे जात असतांना समोर बघितलं, तर आपल्या लाडक्या आज्जींचा ग

आज्जी-आजोबांची डायरी: भाग ९

पहिल्याच दिवशी पहिल्याच ३ आज्जी-आजोबांचे कम्प्लिटली ३ वेगळे अनुभव आलेले असल्याने मी मिक्स्ड मूडमध्ये होते. कोणत्याही आज्जी-आजोबांची नावं रिव्हील करणं प्रोटोकॉलमध्ये बसणारं नसल्याने आणि त्यांना टोपणनाव देऊन ते लक्षात ठेवणं अवघड असल्याने मी त्यांना आता नंबर्स देते, म्हणजे पुढच्या संदर्भांसाठी ते आपल्याला बरं पडेल. तर सगळ्यात पहिल्यांदा भेटलेल्या आज्जींना आज्जी नं 1, दुसऱ्या आज्जींना आज्जी नं.2 आणि आजोबांना आजोबा नं. 1 असे म्हणूया.. ह्या ३ आज्जी आजोबांची मी मनात प्रत्येकी एक कॅटेगरी बनवून टाकली आणि त्यानुसार माझी स्ट्रॅटेजी ठरवली. आज्जी नं.1 प्रकारच्या आज्जी-आजोबांना ठरवून भेटायचं, ते म्युच्युअल आनंदासाठी.. मायेची ऊब आणि प्रेमासाठी.. आज्जी नं. 2 प्रकारच्या आज्जी-आजोबांना न विसरता भेटायचं, ते त्यांना प्रेम आणि सकारात्मकता देण्यासाठी, पण ते देतांना त्यांच्यातली नकारात्मकता आणि उदासी आपल्यावर चढू द्यायची नाही. आपल्या दैनंदिन जीवनावर तिचा परिणाम होऊ द्यायचा नाही. आजोबा नं. 3 प्रकारच्या आज्जी-आजोबांना अधूनमधून, जमेल तेंव्हा भेटायचं, ते आयुष्यात आनंद कसा शोधायाचा, वाळवंटात नंदनवन कस

आज्जी-आजोबांची डायरी: भाग ८

सिनियर केअर होममध्ये ज्यांना मी सगळ्यात आधी भेटायला गेले, त्या आज्जींनी माझं प्रेमाने त्यांच्या खोलीत स्वागत केलं.. त्यांची रूम कुठल्याही अँगलने सिनियर केअर होम वगैरे तत्सम ठिकाणची वाटत नव्हती. घरून आणलेला सोफा, बेडशीट्स, पांघरूण, उशा, कपाट, जमिनीवर सुंदर मॅट, भिंतीवर स्टुडिओत काढलेले अतिशय सुंदर फॅमिली फोटो फ्रेम्स, एक सुंदर घड्याळ ज्याच्या प्रत्येक नंबरच्या जागी एकेका फॅमिली मेम्बरचा फोटो. खिडकीत ८ नंबर लिहिलेले दोन मोठ्ठे सोनेरी फुगे दोन टोकांना लटकत होते. मागच्याच आठवड्यात त्यांचा ८८ वा वाढदिवस होऊन गेलेला होता आणि आमच्या बॉसने सुंदर बुके त्यांना भेट दिलेला होता, हे त्यांनी मला सांगितले. तो बुके फ्लॉवरपॉट मध्ये ठेवलेला होता. फुलं अजूनही फ्रेश दिसत होती. ते दोन सोनेरी फुगे त्यांच्या नातवंडांनी खिडकीत लटकवले असून मागच्या आठवड्यात पूर्ण फॅमिली इथे त्यांच्या सोबत होती आणि त्यांनी त्यांचा वाढदिवस खूप सुंदर पध्दतीने साजरा केल्याचं त्यांनी मला सांगितलं. फार फ्रेश वाटलं मला त्यांच्या रूममध्ये. एका सुंदर घरातली सुंदर, होमली फील असलेली रूम होती ती.. "तुम्ही इकडे कधीपासून आहात?"

आज्जी-आजोबांची डायरी: भाग ७

सिनियर केअर होममधल्या माझ्या नोकरीला काल बरोब्बर एक महिना पूर्ण झाला! दिवस फारच पटापट संपले.. हा महिना मला अनेक अनुभवांनी श्रीमंत करणारा ठरलेला आहे. ही नोकरी मला कशी मिळाली, ह्याविषयी मी एक दिवस लिहीनच, पण एक महिना पूर्ण झाल्याच्या निमित्ताने मी पहिल्या दिवसाची आठवण मात्र आज लिहिते. माझ्या मुलाखतीच्या दिवशी म्हणजे जॉईन करण्याच्या काही दिवस आधी सगळं बोलणं पूर्ण झाल्यावर, "तुला काही प्रश्न असल्यास विचार", असं बॉस म्हणाल्या. त्यांना मी "संस्था दाखवू शकत असाल, तर बरं होईल", असं सांगितलं. त्यांना हे ऐकून फार आनंद झाला. "तुला इतका इंटरेस्ट आहे हे पाहून छान वाटलं", असं म्हणाल्या. मग त्यांनी मला सगळे फ्लोअर्स फिरवून दाखवले. सगळ्यात वरच्या मजल्यावर काही आज्जी सिटिंग एरियात आपापल्या व्हीलचेअर्सवर बसलेल्या होत्या. त्यांना बॉसने माझी ओळख करून दिली. तर एका आज्जींना मला पाहून फार आनंद झाला. त्यांनी व्हीलचेअरवर बसूनच मला जवळ बोलवून मिठीच मारली एकदम.. "किती गोड मुलगी आहे", म्हणाल्या.. या निमित्ताने जर्मनीविषयी विश्वास बसणार नाही, अशी एक छान गोष्ट सांगते. इ

आज्जी-आजोबांची डायरी: भाग ६

सिनियर केअर होममध्ये इतक्या सगळ्या सुखसोयी आहेत, हे बघितल्यावर मनात प्रश्न येणं सहाजिकच आहे की अशा ठिकाणी राहणं सर्वांना परवडत असेल का? तर वस्तुस्थिती ही आहे की या ठिकाणी गरीब, श्रीमंत असे सर्व लोक आहेत. प्रत्येकाला त्याच्या आर्थिक, कौटुंबिक आणि सामाजिक परिस्थितीनुसार पैशाची व्यवस्था करता आलेली आहे. ह्या विषयी माहिती देणारा सर्व आज्जी-आजोबांचा डेटा सर्व्हरवर सेव्ह केलेला आहे. मला पहिल्या दिवसापासूनच हा प्रश्न मनात असल्याने तो भाग मी सगळ्यात आधी वाचला. शिवाय मी भेटलेल्या पहिल्या आज्जींना ओळख आणि गप्पा झाल्यावर आणि त्या माझ्यासोबत बोलण्यात कम्फर्टेबल आहेत हे समजल्यावर मी प्रश्न विचारला की तुमचा इथे राहण्याचा खर्च तुम्ही कसा मॅनेज करता? त्यावर त्यांनी सांगितलं की माझी मुलं आणि नातवंडं यांनी माझा खर्च विभागून घेतलेला आहे. मग मी ऍडमिनिस्ट्रेशनच्या लोकांनाही हा प्रश्न विचारला, तर त्यांनी सांगितलं की त्यांच्या खर्चाचा काही भाग त्यांच्या हेल्थ इन्शुरन्समधून कव्हर होतो. काही जणांनी स्वतः व्यवस्थित सेव्हिंग केलेले आहे, ते सेल्फ-फायनान्स करतात. काहींची मुलं-नातवंडं त्यांचा खर्च करतात, काहीज

आज्जी-आजोबांची डायरी: भाग ५

आज आज्जी-आजोबांचा संस्थेतला दिनक्रम आणि त्यांची व्यवस्था कशी आहे, हे सविस्तर सांगते. ह्या सिनियर केअर होमचा आऊटलूक एखाद्या पॉश हॉटेलसारखा आहे. त्यातील बेडची रचना उंची कमी जास्त करता येईल अशी सोयीची केलेली आहे, जेणेकरून अपंग आणि वृद्ध व्यक्तींना कोणाच्याही मदतीशिवाय केवळ एक बटन दाबून चढता, उतरता यावे. शिवाय बेडचा पाठीचा आणि पायाचा भाग वर खाली करता येईल, अशी सोय असलेला आहे. म्हणजे सिटिंग पोझिशन, स्लीपिंग पोझिशन, पाय उंच करता येणे, सपाट करता येणे, अशी रिमोटकंट्रोलच्या बटनांचा वापर करून हवी ती सोयीची रचना करता येते. हे रिमोटकंट्रोल बेडला स्टँडवर लावून ठेवलेले आहेत. गरज असलेल्या प्रत्येकाजवळ वॉकर आणि व्हीलचेअर आहे. ज्यांना वॉकरच्या आधारेही चालता येऊ शकत नाही, त्यांच्यासाठी बॅटरीवर चालणारा वॉकर आणि त्याच्या आधारे चालतांनाही ज्यांचा बॅलन्स जाऊ शकतो, अशांसाठी सीटबेल्ट प्रमाणे व्यवस्था त्या वॉकरला जोडलेली आहे. प्रत्येक बेडला कॉल बेल असून बेल वाजवल्याबरोबर प्रत्येक फ्लोअरवर नर्सेसची टीम आहे, त्यातील कोणतीतरी एक नर्स तत्परतेने हजर होते. फिजिओथेरपीस्टही आहेत, जे गरजेप्रमाणे राऊंडसाठी ये

आज्जी-आजोबांची डायरी: भाग ४

डायरीतले आज्जी आजोबा ज्या सिनियर केअर होममध्ये राहतात, त्या संस्थेविषयी अधिक माहिती दिल्याशिवाय त्यांच्या जीवनाविषयी पुरेसे चित्र उभे राहणार नाही, असे वाटतेय, म्हणून आज थोडे त्या संस्थेविषयी सांगते. हे ओल्ड एज होम नसून सिनियर केअर होम आहे, ही पहिली आणि महत्वाची गोष्ट. इथले रहिवासी कुठल्या ना कुठल्या आजाराने पीडित असून रोजच्यारोज वैद्यकीय सेवेची गरज भासणारे, आंघोळ किंवा नैसर्गिक विधीसाठी मदत लागणारे लोक आहेत. काही धडधाकट आहेत, स्वतःचं सर्व काही स्वतः करू शकणारे पण घर मेंटेन करायला लागणारे बळ त्यांच्यात नाही. जोडीदार गेलेला असल्याने एकटे रहावेसे वाटत नाही, इत्यादी बरेच पैलू आहेत त्यांच्या संस्थेत दाखल होण्याला. वयाच्या १८व्या वर्षी इकडे मुलांना स्वावलंबी होण्यासाठी घराबाहेर पाठवण्याची पद्धत आहे. शिकत शिकत नोकरी करणं/ नोकरी करत शिकणं, याला इकडे स्टुडंट जॉब म्हणतात. ह्या कारणाने जे ते एकदाचे घराबाहेर पडतात, परत एकत्र राहायला येतच नाहीत. आई वडिलांचीही अशी काही अपेक्षा नसतेच. त्यांना निश्चितच वाईट वाटत असणार, पण ते त्यांना थांबवत नाहीत. त्यांच्याकडे बघून मला पिल्लांना उडण्यासाठी म

आज्जी-आजोबांची डायरी: भाग ३

आज दुपारनंतर आमच्या सिनियर केअर होममध्ये एका सॅक्सोफोन प्लेयर ला बोलावलं होतं. करोनामुळे इथल्या सर्व सोशल ऍक्टिवीटीज बंद झालेल्या असल्याने सर्व आज्जी आजोबा कमालीचे कंटाळलेले आहेत. म्हणून सर्वांनी संस्थेच्या बागेत सुरक्षित अंतरावर बसून किंवा आपल्या खोलीच्या खिडकीत उभं राहून संगीताचा आस्वाद घ्यावा, असं सर्वांना कळवण्यात आलं. सॅक्सोफोन प्लेयर काकांनी आधी रस्त्यावर उभं राहून 5 मिनिटे काही धून वाजवल्या. त्यानंतर ते गार्डनमध्ये आले. आज्जी आजोबा तिकडे जमलेले होतेच. काही खिडकीतून बघत होते. त्यांनी वाजवलेली सगळी गाणी प्रसिद्ध जर्मन क्लासिक्स असावीत. कारण सर्वांनाच ती माहिती होती आणि त्या ठेक्यावर ते आपल्या व्हीलचेअरवरून किंवा वॉकरवरून डोलत होते. जवळपास 15 मिनिटे हा कार्यक्रम चालला. संपल्यावर अरे! किती लवकर संपला, असंच सगळे म्हणत होते... करोनाने सगळी परिस्थिती किती बदलून टाकली आहे, छोट्याछोट्या आनंदांसाठी आपल्याला कशा शक्कली लढवाव्या लागत आहेत, हे प्रकर्षाने जाणवलं आणि मन फ्लॅशबॅकमध्ये( ३ आठवडे मागे) गेलं.. माझा जॉब सुरू झाला, त्याचा आनंद साजरा करणार होते, त्या पहिल्याच दिवशी दुपारी माझ्या ब

आज्जी-आजोबांची डायरी: भाग २

सिनियर केअर होममधल्या माझ्या रेसिडेंट सायकॉलॉजीस्टच्या नोकरीच्या अनुभवाच्या पोस्टवर सर्वांनी भरभरून प्रतिसाद दिल्याबद्दल मन:पूर्वक धन्यवाद. काही जणांनी मला रोज डायरीच्या स्वरूपात माझे रोजचे अनुभव लिहायला सुचवले. ती कल्पना आवडल्याने आजच्या दिवसाचा अनुभव लिहीत आहे. या अनुभवांना आजपासून"आज्जी आजोबांची डायरी" असे नाव देते आहे. तर आज- आज्जी आजोबांची डायरी: भाग 2 एकूण ८३ आज्जी आजोबांना भेटून झालेले असले तरीही काहीजण अजूनही एकदाही भेटलेले नाहीयेत. आज त्यांना भेटायचे ठरवले होते. मात्र आज एका आजोबांचा वाढदिवस असल्याचे समजल्याने जरी त्यांची पूर्वी एकदा भेट झालेली असली तरी पुन्हा एकदा भेटून त्यांना शुभेच्छा देण्याचे ठरवले. त्यांच्या खोलीत गेले, तर ते एकटेच रूममध्ये जमिनीकडे पाहत बसलेले होते. त्यांना आमच्या बॉसने सकाळी स्वतः भेटून सुंदर फुलांचा गुच्छ दिलेला होता, तो त्यांच्या टेबलवर फ्लॉवरपॉटमध्ये ठेवलेला दिसत होता. त्या सर्व रहिवाश्यांबाबत हे करत असाव्यात. मी जॉईन झाले, त्या पहिल्याच दिवशी एका आज्जींचा वाढदिवस होता. माझ्या बॉस मला त्यांच्या सोबत त्या आज्जींना शुभेच्छा द्यायला घेऊन