Sakhi-Sajani

डायरीच्या आजच्या भागात मी गैरसमज कसे निर्माण होऊ शकतात आणि सुसंवादाने प्रश्न कसे सुटू शकतात, ह्याचा मला आलेला एक अनुभव सांगणार आहे. मागच्या आठवड्यातली गोष्ट आहे. मी त्या दिवशी ड्युटी संपवून घरी गेले आणि क्वारंटाईन फ्लोअरवर एक नवीन आज्जी दाखल झाल्या. दुसऱ्या दिवशी माझ्या कामाच्या स्वरूपानुसार त्यांना भेटायला गेले, तेंव्हा त्यांनी सांगितले, त्यांना श्वासाचा आजार आहे आणि अजूनही त्यांचा पफ आणि औषधं पोहोचलेली नाहीत. त्यांना श्वास घ्यायला त्रास होतो आहे. मी जाऊन नर्सला याचं कारण विचारलं, तर ती म्हणाली, हे काम स्पेशलाईज्ड नर्सेस बघत असतात. ते राऊंडला आले की ती त्यांना विचारेल. मी अस्वस्थ झाले आणि ह्या फ्लोअरची जबाबदारी ज्यांच्यावर आहे त्यांना कॉल केला. ते म्हणाले, हॉस्पिटलमधून त्या आज्जी डायरेक्ट संस्थेत दाखल झालेल्या आहेत आणि त्या फ्लोअरवर नवीन असल्याने त्यांचे सगळे डॉक्युमेंट्स, प्रिस्क्रिप्शन्स येणे, या सगळ्या प्रोसेसला जरा वेळ लागतो आहे. बाकीच्या लोकांसाठी ही सगळी रुटीन प्रोसेस असल्याने ते कॅज्युअल होते. ते त्यांचं त्यांचं काम रेग्युलर प्रोसेसनुसार करत होते, मात्र माझ्यासाठी हा अनुभव

भाग २९ मध्ये लिहिले आहे, तिच्यासारखीच दुसरी पण जास्त सिनियर ताई, ही अतिशय गोड शब्दांचा बोलण्यात वापर करून मन सुखावून टाकत असते. सर्व सहकाऱ्यांना शाट्झी शाट्झी (इंग्रजीत अर्थ हनी, हनी) तर करतेच, पण आज्जी आजोबांसोबतही ह्याच भाषेत बोलत असते. आपण लाडाने कसं सोनूटली, बबडू वगैरे म्हणतो तसे जर्मनमध्ये प्रेमाच्या शब्दांना 'शन' असा प्रत्यय जोडतात. तर ती प्रत्येकाला प्रेमाने 'शन' जोडूनच संबोधते. उदा. आचाऱ्याला शेफ म्हणतात, तर ही संस्थेच्या आचाऱ्याला फोनवर माईन शेफशन(माझा शेफुला) असे संबोधून बोलते. संस्थेच्या नियमात हे असे बोलणे बसत नाही. आमच्या बॉसने मी जॉईन केले, तेंव्हाच मला सांगितलेले होते की असे बोलू नको बरंका कोणासोबत. थोडे अंतर ठेवून वागायचे आणि प्रोफेशनॅलिझम जपायचा, हेच तिलाही सांगितले होते, हे तिने मला सांगून, मला म्हणाली की मी हे असं सगळ्यांशी बोलते, हे तू प्लिज बॉसना सांगू नकोस हं.. मी अर्थातच हो म्हणाले. मला मुळात असं काही सांगायचं डोक्यातही आलं नव्हतं. आलं असतं तरी मी सांगितलं नसतं, कारण कुठली गोष्ट कळवणं गरजेचं आहे आणि कुठली नाही, याचं मला भान आहे. अर्थात मी नवीन

भाग २८ किळस न येऊ देता वाचून मायेने मला प्रतिसाद दिल्याबद्दल सर्वांचे मनापासून आणि खूप खूप आभार! ते प्रतिसाद वाचून माझ्या मनावरचे दडपण नष्ट होऊन मी एकदम रिलॅक्स झाले. आता यापुढे मी मोकळेपणाने जे आणि जसं घडलं, ते आणि तसं कुठल्याही आडपडद्याशिवाय लिहू शकेन. त्या 'आल्लं-माल्लं' असं बरळणाऱ्या आज्जींनी दुसऱ्या दिवशी अजूनच मजेशीर प्रकार केल्याचे दुसऱ्या नर्स ताईकडून कळले. ह्या आज्जी म्हणजे आपलं लहानसं गोड बाळच वाटल्या मला त्यांच्या बाळलीला ऐकून. अर्थात नर्स ताई ते सगळं ज्या स्वरात आणि भावात सांगत होती, त्यामुळेच.. ती म्हणे त्यांच्या रूममध्ये गेली, तेंव्हा आज्जी बाथरूममध्ये होत्या. कमोडमध्ये तळाशी असलेलं पाणी दोन्ही हातांच्या ओंजळीत घेऊन त्याने तोंड धुणे एन्जॉय करत बसलेल्या होत्या. त्यांना तिने सांगितलं, "आज्जी, अहो! हे पाणी तोंड धुण्यासाठी नाहीये. हे बेसिन बघा, इकडे तोंड धुवायचं असतं." मग नर्सने बघितलं, की कचऱ्याच्या डब्यात आज्जींनी शू करून ठेवलेली होती. तिने मग त्यांना हा कचऱ्याचा डबा त्यात कचरा फेकायचा असतो आणि शू कमोडवर बसून करायची असते, हे समजावून सांगितलं. ह्या

आज फार दिवसांनी डायरी लिहिणे जमवू शकलेय.. बरेच अनुभव साठलेले आहेत.. कुठून सुरुवात करावी आणि काय आधी सांगावे आणि काय नंतर हे मला समजेनासे झालेले आहे. गेले काही दिवस वेळ मिळाला तसा चार पाच लांबलचक नोट्स लिहून आता हे नको, ते आधी घेऊ करत पब्लिश करणे कॅन्सल केले. शेवटी कोणीतरी कधीतरी सांगितलेले वाक्य 'सुरुवातीपासूनच सुरुवात करावी' हे आठवून पुन्हा लिहायला लागले. नशीब, ते आज पूर्ण करू शकले. हा भाग लिहिलेल्या नोट्सपेक्षा पूर्णपणे वेगळाच झालेला आहे, हे लिहून झाल्यावर लक्षात आले. गंमत म्हणजे सुरुवातीपासून सुरुवात केली खरी, पण लिहितांना मधूनच आठवले, ते लिहिले गेले. आजच्या भागात काही उल्लेख आहेत, ते काहीजणांना 'ग्रोस' वाटू शकतात. तर आजची डायरी वाचणे, टाळायचे असल्यास, ते जरूर करावे. सिनियर केअर होममधल्या माझ्या जॉबला मागच्या आठवड्यात 3 महिने तर क्वारंटाईन फ्लोअरवर माझी ड्युटी सुरू होऊन सव्वा महिन्याच्या वर झालाय आता. चौदा दिवसांचे पाहुणे असलेले अनेक आज्जी आजोबा वेगवेगळ्या दिवशी फ्लोअरवर आल्यामुळे रोज नवीन जण इकडे येत जात आहेत. त्यातील काहींसोबत फक्त ओळख, काहींसोबत मैत्री, तर क